Yanlışlıkla keşfettiğim güzel film... Gerçek ismi Fransa'da çekilmesi sebebiyle "Les Enfants du Paradis" olan 1945 yılında çekilen siyah beyaz bir filmdir.
İzlerken insanlara dair birçok senaryo buluyorsunuz. Gerçek hayatını da tiyatro olarak oynayan insanlar mı dersiniz yoksa gerçek hayatını tiyatroya taşıyan insanlar mı dersiniz bilmem ama bende her iki düşünceyi de tetikler izler bıraktı.
Filme dair saatlerce yazmayı sevmiyorum. Tiyatroyla veya aşkla ilgileniyorsanız izlediğinizde bir çok güzellik yakalayabileceğiniz güzel bir film.
Filmden ben neler mi yakaladım? Bakalım bakalım ekran kayıtlarımızda neler var...
Filmin başında kullanılan bu replik size film içerisinde değişimin yaşanacağını hafiften fısıldıyor.
Ayrıca repliğin kullanıldığı noktayı da çok sevmiştim...
Tüm film bu "Funambules" tiyatrosunda başlıyor ve şekilleniyor.
Bir aşığın gözünden sevgili. Gayet net olarak ortada olan siz onu anlıyorsunuz ben onu hissediyorum telaşesi...
Hadi bul bunun cevabını?
Bizler konuşmadan da bizi anlayan ve bize derdini anlatan insanların yanında kendimizi huzurlu hissederiz.
Bu da malum tüm olaylara konu olan zengin adam...
Garance gerçekten iyi bir edebiyat öğretmeni olabilirmiş...
Konuyu çok iyi yerden yakalıyor.
Buradaki duyguyu yakalamak bu adamı güçlü hissettiriyor.
Bu gizlilik insanlığın doğasında var!... Ama bir önceki postla birleşirse bu gizlilik bazen mutluluk sebebidir.
Karşı taraftaki zengin adama laf çarpma sanatlarıyla sona yaklaşan film...
Filmle alakalı farklı söylentiler gezinse de, benim için gerçekten güzel bir film oldu. Çekim kalitesi vs. kavramlara pek takılmıyorum... Sonuçta bir olayda önemli olan o duyguyu yakalamaktır. O duyguyu yakalattırıyor.
Keyifli Seyirler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yaptığınız için teşekkür ederim.